Informacje o szkole
Patron szkoły Jan Kasprowicz
Jan Kasprowicz
(1860 - 1926)
PATRON SZKOŁY PODSTAWOWEJ nr 298 - Jan Kasprowicz
Urodzony 12 grudnia 1860 we wsi Szymborzu pod Inowrocławiem, w rodzinie chłopa-analfabety. Uczył się w pruskich gimnazjach w Inowrocławiu, Poznaniu, Opolu i Raciborzu. Brał udział w konspiracyjnych pracach samokształceniowo-patriotycznych. Maturę uzyskał w Poznaniu w 1884 roku. W roku 1884 podjął studia na uniwersytecie w Lipsku, a następnie na uniwersytecie we Wrocławiu, gdzie działał w polskich organizacjach studenckich. W roku 1887 dwukrotnie aresztowany, skazany na pół roku więzienia za działalność socjalistyczną. Na przełomie 1888/1889 przeniósł się do Lwowa, gdzie został redaktorem w miejscowej gazecie. Dla "Kuriera Lwowskiego" pisał artykuły literackie, artykuły polityczne o zaborze pruskim, sprawozdania sądowe. Działał w Kole Literacko-Artystycznym, "Sokole". Został członkiem Ligi Narodowej. W 1904 doktoryzował się na Uniwersytecie Lwowskim. W 1909 objął specjalnie dla niego utworzoną katedrę komparatystyki literackiej. W czasie pierwszej wojny światowej związał się z Narodową Demokracją. W roku 1920 ze Stefanem Żeromskim brał udział w akcji plebiscytowej na Warmii i Mazurach. W latach 1921-1922 był rektorem Uniwersytetu im. Jana Kazimierza we Lwowie. Od 1924 przebywał stale na Harendzie w Poroninie, gdzie zmarł 1 sierpnia 1926.
Poeta, dramaturg, krytyk, tłumacz.
W roku 1891 ukazały się utwory związane z naturalistycznym okresem twórczości, cykle wierszy: Obrazki natury, Ze Szląska, Z chałupy, tom gawęd Z chłopskiego zagonu. W roku 1891 nastąpił w jego twórczości przełom modernistyczny, dla którego charakterystyczny jest Krzak dzikiej róży (1898) i zbiory hymnów: Ginącemu światu (1902), Salve Regina (1902), tom prozy poetyckiej O bohaterskim koniu i walącym się domie (1906). Szczególne miejsce w jego twórczości zajmuje tom wierszy Księga ubogich (1916). Tłumaczył dramaty Ajschylosa, Eurypidesa, utwory Szekspira.
W zakładce ALBUM FOTOGRAFICZNY umieszczono zdjęcia związane z postacią Jana Kasprowicza.
Modlitwa wędrownego grajka
Przy małej wiejskiej kapliczce, stojącej wedle drogi
Ukląkł rzępoląc na skrzypkach wędrowny grajek ubogi.
Od czasu do czasu grający bezzębne otwierał wargi,
To przekomarzał się z Bogiem, to znów się korzył bez skargi.
Hej Panie Boże, coś wielkim
Gazdą nad gazdami,
Po coś mi dał taką skrzypkę,
Co jeno tumani i mami.
Spraw to, żebym na zawsze umiał dziękować Ci Panie,
Że sobie rzępolę jak mogę, że daję Ci na co mnie stać,
A jeszcze bardziej chroń mnie i od najmniejszej zawiści,
Że są na świecie grajkowie pełni szumniejszych myśli.
I niech pomnę w mym życiu czy bliskim, czy też dalekim
Żem człowiek jest przede wszystkim i niczym więcej jak człowiekiem.
Spraw w końcu, by przy tej kapliczce, obok tej wiejskiej drogi
Klękał i grywał na skrzypkach wędrowny grajek ubogi.
Księga Ubogich
O starowierne melodie!
O bogomodlne organy!
Słucham wasdzisiaj jak dawniej,
Do głebi rozmiłowany.
Przychodzę pod zrąb sczerniały
Modrzewiowego kościoła
I słucham, jak głos mnie odwieczny
Do wielkich wyznań woła.
Przytulon do lipy stuletniej,
Oszołomiony jej wonią,
Ulegam jej świętym urokom,
Co w pieśni organnej dzwonią.
Zda mi się, że w jej potędze
Odzywa się ogrom znowu,
Gdy Twórca nadawał kształty
Swemu płodnemu słowu.
Że w tych przycichłychakordach-
O jakże czekam ja na nie! -
Odzywa się jego serdeczne
Tych kształtów umiłowanie.
Czuję, zagubion w przedwieczu,
Jak dusza się moja przemienia,
Jaka ją żądza porywa,
Jakie ją wznoszą pragnienia.
Z gliny rzuconej mym mym rękom
Chciałbym ulepić dzieło,
Co serce by miało organne,
Co z niego początek wzięło
Wiem: nie dorówna - ci ono
Prawdzie pierwszego Mistrza,
Ale odbijać ją będzie,
